|
|
Jean
Monnet (1888-1979) - francuski polityk, dyplomata, ekonomista i
wizjoner. W czasie II wojny światowej był członkiem ruchu oporu. W latach
1919 - 1921 pełnił funkcję pierwszego zastępcy sekretarza Generalnego Ligi
Narodów. W 1947 r. został Pełnomocnikiem Planu Modernizacji Francji. Włączył
się aktywnie w przygotowanie i realizację celów wypracowanych na Kongresie
Europejskim w Hadze (1948 r.), mających na celu zjednoczenie Europy.
Po wojnie zaangażował się w proces tworzenia Zjednoczonej Europy. Wraz z
Robertem Schumanem współtworzył tzw. plan Schumana, który był dokumentem
przełomowym i który był podstawą utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i
Stali. W uznaniu jego zasług w latach 1952-1955 został mianowany pierwszym
prezydentem Wysokiej Władzy EWWiS (ponadnarodowego organu Wspólnoty). W 1976
roku szefowie rządów i państw EWG nadali mu tytuł Obywatela Europy.
Robert Schuman (1886-1963), polityk francuski. Schuman wyrastał na
styku dwóch kultur: francuskiej i niemieckiej, co niewątpliwie wpłynęło na
jego zaangażowanie w proces jednoczenia obu narodów oraz przezwyciężane
wzajemnej niechęci. studiował w Berlinie, Monachium i Strasburgu. Podczas I
wojny światowej służył w armii niemieckiej, w latach 1919-1940 został
deputowanym do parlamentu francuskiego. W czasie II wojny światowej walczył
we francuskim ruchu oporu.
Po wojnie wielokrotnie obejmował teki ministerialne we francuskim rządzie.
Od 1946 do 1947 r. był ministrem finansów, 1947 - 1948 premierem a następnie
ministrem spraw zagranicznych. Był gorącym zwolennikiem pojednania Francji i
Niemiec, propagował zacieśnianie współpracy pomiędzy zachodnimi
sojusznikami. Był autorem planu integracji europejskiej (tzw. plan Schumana),
w efekcie którego w 1952 roku utworzono Europejską Wspólnotę Węgla i Stali.
W latach 1956-1960 był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
Zapoczątkowane przez Schumana procesy doprowadziły do powstania Wspólnot
europejskich, a w późniejszym czasie także Unii Europejskiej.
Alcide De Gasperi (1881-1954), polityk włoski. W czasie I wojny
światowej był posłem parlamentu wiedeńskiego z ramienia regionalnej partii
katolików, gdzie reprezentował interesy mniejszości włoskiej. Od 1921 roku
deputowany do parlamentu włoskiego.
Był przeciwnikiem faszyzmu. W okresie dyktatury Mussoliniego został
aresztowany i skazany na 4 lata więzienia. Został zwolniony dzięki
interwencji papieża Piusa IX.
W 1943 roku współtworzył, a potem został przywódcą Włoskiej Partii
Chrześcijańsko-Demokratycznej. W latach 1945-1953 premier Włoch,
jednocześnie kilkakrotnie pełniący obowiązki ministra spraw zagranicznych.
Był zwolennikiem współpracy Włoch z Zachodnimi sojusznikami, sprzeciwiał się
niezaangażowaniu Włoch w sprawy europejskie. Jego wielką zasługą jest
wprowadzenie Włoch w struktury ogólnoeuropejskie - początkowo do Rady
Europy, a w 1952 roku do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (Włochy były
jednym z 7 państw założycielskich EWWiS).
Adenauer Konrad (1876-1967), niemiecki prawnik, polityk, działacz
chrześcijańsko-demokratyczny. Od 1917 roku pełnił funkcję nadburmistrza
Kolonii. Po dojściu Hitlera do władzy, odmówił mu prawa wjazdu do Kolonii za
co został zwolniony z urzędu, a później aresztowany. Po klęsce Hitlera
ponownie objął stanowisko.
Współtworzył niemiecką Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną. W latach 1949 -
1963 był kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec (RFN), a w okresie
1951-1955 jednocześnie ministrem spraw zagranicznych RFN. Odegrał wybitną
rolę w procesach integracji europejskiej, aktywnie uczestniczył w tworzeniu
EWG i Euratomu. Efektywnie realizował program odbudowy gospodarczej RFN oraz
integracji politycznej i wojskowej z Europą Zachodnią i USA, w celu
przezwyciężenia izolacjonizmu Niemiec na arenie międzynarodowej. Doprowadził
do zbliżenia z Francją i nawiązania stosunków dyplomatycznych z ZSRR.
Paul-Henri Spaak (1889-1972), polityk belgijski. W 1938 roku został
premierem Belgii. Był współtwórcą unii celnej państw Beneluksu (Belgii,
Holandii, Luksemburga), która powstała w 1948 roku. Od roku 1932 deputowany
do parlamentu, wielokrotny minister, premier Belgii.
Paul-Henri Spaak współredagował Kartę Narodów Zjednoczonych i był pierwszym
przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Jednocześnie wspierał
uczestnictwo Belgii w Unii Zachodnioeuropejskiej, czyli regionalnym sojuszu
państw Beneluksu z Francją i Wielką Brytanią. Odegrał znaczną rolę w
negocjacjach Traktatów Rzymskich z 1957 roku. |
